گاهی چنان بدم که مبادا ببینی ام
حتی اگر به دیده رویا ببینی ام
 
من صورتم که به صورت شعرم شبیه نیست
بر این گمان مباش که زیبا ببینی ام

شاعر شنیدنی ست ولی میل توست
 آماده ای که بشنوی ام یا ببینی ام

این واژه ها صراحت تنهایی من اند
با این همه مخواه که تنها ببینی ام

مبهوت می شوی اگر از روزن ات شبی
بی خویش در سماع غزل ها ببینی ام

یک قطره ام و گاه چنان موج می زنم
در خود که ناگزیری دریا ببینی ام

شب های شعر خوانی من بی فروغ نیست
اما تو با چراغ بیا تا ببینی ام

محمدعلی بهمنی

در این بهشت سیب منی گندم منی
                        ای ناگزیر دیدنی ، اما نچیدنی

طعم تو را همیشه ولی بو کشیده ام
                        آنگاه که کنارمی و حرف میزنی

جوشان شعرم و غزلم نطفه بسته است
                        در هر زنی که شسته در این آبها تنی

حالا تو هم دچار منی چون از این قفس
                        حتی اگر رها بشوی دل نمی کنی

«شاعر شنیدنیست ولی» من پراز غمم
                        آنقدر که نه دیدنی ام نه شنیدنی

«شاعر شنیدنیست ولی» من نه شاعرم
                        نه آن قَدَر وسیع که امثال «بهمنی»

نشنو مرا وشرح ملال آور مرا
                        من ناشنیدنی ترم از هر نگفتنی

مهدی فرجی

اصلاً قبول حرف شما، من روانی‌ام

من رعد و برق و زلزله‌ام ؛ ناگهانی‌ام


این بیت‌های تلخ نفس‌گیر شعله‌خیز

داغ شماست خیمه زده بر جوانی‌ام


رودم ؛ اگر چه بی‌تو به دریا نمی‌رسم

کوهم ؛ اگر چه مردنی و استخوانی‌ام


من کز شکوه روسری‌ات کم نمی‌کنم

من، این من غبار؛ چرا می‌تکانی‌ام؟


بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز

این سر که سرشکسته نامهربانی‌ام


کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست

از بعد رفتنت گل ابروکمانی‌ام


شاعر شنیدنی است ولی دست روزگار

نگذاشت این که بشنوی‌ام یا بخوانی‌ام


این بیت آخر است، هوا گرم شد؛ بخند

من دوست‌دار بستنی زعفرانی‌ام

حامد عسکری